بادبادک باز

ای تب و تابم
واسه گرفتن اون دستات
بی تابم ...
تب عشقی درونم پیدا شده که توصیفش برایم سخت است
احساسی در وجودم نمایان شده که هروقت بخواهم شرح دهم قلمم جوهر خود را کم میاورد.
کاش راه به شهر چشمات همان پل توصیف باشد
گر قلمی‌داشتم که نهایت وجودت را میتوانستم بنویسم ولی باز هم نمیشد چون وجودت پایان ناپذیر است.
مرا به نهایت اقیانوس چشمات راهی کن که آنجا ساحلی دارد که نهایت آرزوهای من در آنجا خفته است.
راهی شدن به عمق نگاهت را دوست دارم، تنها آنجاست که میشود احساس را عاشقانه در آغوش کشید و بدون شرم دست و پازنان شنا کرد.
باید گریست و لبخند زد ...
باید تفکر کرد و پارو زد ...
به همهء اون احساس قشنگی که بهم دادی
به همهء اون عشقی که بهم دادی
شاید ...
و شاید تکراری شود
تمام جملاتم، تمام نوشته‌هایم برایت تکراری شود
ولی بدان که هروقت دست به قلم شدم فقط می‌خواهم برایت بنویسم دوستت دارم.
در عجبم که اینقدر دوست داشتنم را به رخ زیبای دوست داشتنی تو میکشم، کاش نقاش بودم که صورت ماهتو به یادگاری میکشیدم.
همیشه در پس روزهای تاریک من روزنه‌‌‌ای روشن بود و تو آن روزنهء امیدی در روزهای نا امیدی که من در نبودت تنهایی را در آغوش کشیده ام.
تو همان خورشید درخشانی که قلبم گواهی میدهد هیچکس نمیتواند جای عشق تو را بگیرد، هیچ دنیایی در نهایت نمیتواند جای آغوش گرم تو را بگیرد.
پرنسس زیبایی من
خوشگلترین زیبای من
بهترین یار همیشگی
قشنگترین آوای عشق زندگی
همانگونه که هستی میپرستمت
همانگونه که پاک و ساده‌‌‌ای میخواهمت
راه رفتنات، طرز نگات، اون چشمک زدنات، خندیدنات ...
همه و همه در دیوانگی من نقش دارند.
تو آن صورت عشقی که عاشقانه دوستش دارم.
بعضی اوقات تیکه‌هایت را میشنوم ولی آن را درخور خوشی در خنده‌هایت میبینم، خنده‌های نازت که وقتی به آنها تفکر میکنم مرا در آرامشی عظیم فرو میبرد و مرا به رویای با تو بودن نزدیکتر میکند.
ای کاش بنای کلبه عشق من و تو زودتر تمام شود تا در آن قاب عکس صورت ماهت به دیوار کلبه باشد و بوی عطر تن تو در هوای کلبه پیچیده باشد. در آن هوا نفسی عمیق بکشم و در خلسه فرو روم و تو را در آغوش بگیرم.
ای پناه خستگیهایم
ای پناه ناآرامی‌هایم
ای پناه عاشقیهایم
در آغوش گرم تو آرام تریییییییییییییییییییینم.

دوست دار همیشگیت بادبادک باز