به تاریخ امروز یه هفته‌‌‌ای از آخرین پروازمون میگذره، قرار گذاشته بودیم که عوض بشیم و با خیلی از واقعیتهایی که دور و برمون هستن کنار بیایم، قرار بود دیگه مثل دو تا دوست با هم بمونیم و دیگه بهمدیگه وابستگی نشون ندیم.
بایستی از احساس و عشقمون میگذشتیم، احساسی که بعد از گذشت حدود چهل روز به واقعیت تبدیل شده بود.
امروز خیلی عادی و معمولی شروع شد، نمیدونم ولی انگار یه بغضی ته گلوم داشت خفم میکرد، با اینکه یک هفته‌‌‌ای گذشت ولی انگاری نتونستیم از همدیگه فاصله بگیریم، به ظاهر از هم دور بودیم ولی قلبامون بیشتر از قبل به همدیگه نزدیک میشد، همون اندازه که من دلواپس عشقم میشدم اونم دلتنگم بود.
میخواستیم همدیگرو فراموش کنیم ولی نمیشد، به این بهونه که شاید مال هم نیستیم، شایدم مال هم هستیم که نشد ولی نشد یه لحظه هم از هم دور بشیم.
آه از آن نگاه ...
واژه میشوم
مرا مرور میکند
شیشه میشوم
ز من عبور میکند
تا که پشت میکنم به آفتاب
مثل سایه روبه روی من ظهور میکند
آه از آن نگاه ...
عاقبت تمام هستی مرا
ذره ذره نور میکند.
نمیتونستم حداقلش من نتونستم که نگاش نکنم، من نتونستم که بهش احساسی نداشته باشم، نتونستم که عشقمو فراموش کنم و بعنوان یه دوست نگاش کنم، نتونستم و نتونستم.
الان واست مینویسم که اینقدر دلم واسه یه لحظه آغوش کشیدنت تنگ شده که نمیدونی، الان بهت میگم که این دنیا بدون تو و عشقت واسم بی معنیه و نمیتونم یه لحظه هم بهت فکر نکنم، هر روز دیوونه تر میشم، کاشکی این روزهای تلخ و زهرماری زودتر تموم بشن، کاش لحظه‌های بی تو بودن زودتر تموم بشن.
پرواز را با تو دوست دارم فقط
دنیای بی تو همش هست غلط
بادبادک نازنینم تو هستی
تو واسم یه زندگی و یه دنیا هستی