بادبادک باز

رُستنی‌ها کم نیست، من و تو کم بودیم

خشک و پژمرده و تا رویِ زمین خم بودیم

گفتنی‌ها کم نیست، من و تو کم گفتیم

مثلِ هذیانِ دمِ مرگ، از آغاز چنین در هم و بر هم گفتیم

دیدنی‌ها کم نیست، من و تو کم دیدیم

بی سبب از پاییز، جایِ میلادِ اقاقی‌ها را پرسیدیم

چیدنی‌ها کم نیست، من و تو کم چیدیم

وقتِ گل دادنِ عشق، رویِ دار قالی

بی سبب حتی پرتابِ گلِ سرخی را ترسیدیم

خواندنی‌ها کم نیست، من و تو کم خواندیم

من و تو ساده ترین شعرِ سرودن را در معبر باد، با دهانی بسته واماندیم

من و تو کم بودیم

من و تو اما در میدان‌ها، اینک اندازه‌ی ما می‌روییم

ما به اندازه‌ی ما، می‌بینیم

ما به اندازه‌ی ما، می‌چینیم

ما به اندازه‌ی ما، می‌روییم

ما به اندازه‌ی ما، می‌گوییم

من و تو... کم نه که باید شبِ بی رحم و گلِ مریم و بیداریِ شبنم باشیم

من و تو... خم نه و در هم نه و کم هم نه که می‌باید... با هم باشیم

من و تو حق داریم، در شبِ این جنبش، نبضِ آدم باشیم

من و تو حق داریم، که به اندازه‌ی ما هم شده با هم باشیم

من و تو حق داریم، که به اندازه‌ی ما هم شده با هم باشیم

گفتنی‌ها کم نیست...

دلتنگتم عشق دوست داشتنی من